31/8/09
His Airness
Με αφορμή την είσοδο του στο Hall of Fame, μερικά βίντεο αφιερωμένα στο μεγαλύτερο μπασκετμπολίστα όλων των εποχών…
28/8/09
Λαμπρό Πολιτικό Μέλλον
Η κα Ελισάβετ Παπακώστα( Βουλευτής Ν.Δ) ποζάρει στο φωτογραφικό φακό μαζί με τα κορίτσια της νεολαίας της ΟΝΝΕΔ. Αν μη τι άλλο, το πολιτικό μέλλον της χώρας διαγράφεται λαμπρό, ακολουθώντας τα χνάρια του παρόντος.
26/8/09
Iστορίες γύρω απο την φωτιά
Οι τύψεις κάηκαν από τις φλόγες
Του Malcolm Brabant ανταποκριτή του BBC στην Αθήνα
Ανέκαθεν ένιωθα κάποιες ενοχές που ζούσα στο Ντράφι. Η οικοδόμηση του μικρού σπιτιού που νοικιάζουμε στο συγκεκριμένο προάστιο κατέστη δυνατή μόνο μετά την εκδήλωση μιας τρομερής πυρκαγιάς πριν από 10 χρόνια, η οποία κατέστρεψε το παρθένο δάσος της περιοχής. Το ίδιο ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες οικίες που έχουν ξεπηδήσει ανάμεσα στα δέντρα στους πρόποδες της Πεντέλης. Η αγαλλίαση που νιώθαμε μπροστά στο εκπληκτικό ορεινό τοπίο με την πιο καθαρή ατμόσφαιρα στον ρυπαρό αττικό ουρανό και το δροσερό αεράκι, μετριαζόταν από την επίγνωση ότι επωφελούμαστε από έναν εμπρησμό που επέτρεψε σε αδίστακτους εργολάβους να πλουτίσουν χτίζοντας εκεί που πριν από μια δεκαετία υπήρχε δάσος.
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, η φύση μας εκδικήθηκε. Εγκαταλείψαμε το σπίτι μας μόλις πέντε λεπτά πριν φτάσουν σε αυτό οι φλόγες.
Αφήσαμε τα «πράγματα»
Η υποχώρησή μας ήταν συντεταγμένη. Η σύζυγός μου ξεδιάλεξε μόνο τα πλέον πολύτιμα οικογενειακά αντικείμενα -τις φωτογραφίες και τα βίντεο από την οικογενειακή μας ζωή, ένα δόντι που είχε αλλάξει μικρός ο γιος μας, τα εργαλεία της δουλειάς μας (φορητοί υπολογιστές, κάμερες), τον σκύλο μας τον Ντας και το δοχείο του νερού του- και τα φόρτωσε στο αμάξι. Τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να αφεθούν στις φλόγες. Ηταν άλλωστε απλώς «πράγματα». Και τα πράγματα αντικαθίστανται.
Από την κοιλάδα όπου βρίσκεται το μοναστήρι του 11ου αιώνα, το οποίο είχε μέχρι σήμερα επιβιώσει σεισμών αλλά και Οθωμανών και ναζιστών κατακτητών, το πύρινο τείχος άρχισε να κατευθύνεται προς εμάς. Αδειάσαμε όσο νερό είχε απομείνει από την πηγή στον κήπο μας και αποχαιρετήσαμε το σπίτι μας. Γνωρίζοντας ότι πολλοί έχασαν τη ζωή τους σε αυτοκινητικά δυστυχήματα κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών του 2007, οδηγήσαμε προσεκτικά και αργά με κατεύθυνση την πόλη.
Εμβρόντητοι μπροστά στην πύρινη λαίλαπα που κατάπινε τα δέντρα και έφτυνε τα κλαδιά σαν να πρόκειται για ελληνικό μεζέ, υποθέσαμε ότι το σπίτι μας θα παραδιδόταν στην καταστρεπτική της μανία.
Φτάνοντας στην Παλλήνη, το πιο κοντινό προάστιο στο δικό μας, συναντήσαμε μια δασκάλα στο σχολείο του γιου μας που ζούσε εκεί κοντά. Είχε και αυτή εγκαταλείψει το σπίτι της μαζί με την οικογένειά της, πριν από μία ώρα.
Πνεύμονας της Αθήνας
Μας μίλησε με πάθος για το Ντράφι, εξηγώντας μας πως ήταν ένας πνεύμονας της Αθήνας που παρείχε οξυγόνο στην πόλη και λειτουργούσε ως φυσικό κλιματιστικό για την πόλη, με τα δέντρα να ψυχραίνουν τους βόρειους ανέμους πριν φτάσουν στη θάλασσα του τσιμέντου.
Ο πνεύμονας όμως καταστράφηκε.
Η δασκάλα είχε δίκιο. Οταν εντέλει καθάρισε κάπως η ατμόσφαιρα από τον καπνό και ανεβήκαμε πάλι στον λόφο έτοιμοι να αντικρίσουμε το χειρότερο, είδαμε ότι όλα σχεδόν τα σπίτια είχαν μείνει άθικτα, όχι όμως και τα δέντρα. Το πιο πράσινο προάστιο της Αθήνας είχε αποκτήσει την όψη σεληνιακού τοπίου. Τα πλατάνια και τα πεύκα είχαν μετατραπεί σε σκελετούς.
Η φωτιά είχε σταματήσει στη μάντρα του κήπου μας. Τα δέντρα του κτήματός μας είχαν τσουρουφλιστεί, αλλά πιθανότατα θα επιβιώσουν. Πλέον δεν νιώθω ενοχές για το σπίτι μας στο Ντράφι. Οι τύψεις κάηκαν από τις φλόγες.
Του Malcolm Brabant ανταποκριτή του BBC στην Αθήνα
Ανέκαθεν ένιωθα κάποιες ενοχές που ζούσα στο Ντράφι. Η οικοδόμηση του μικρού σπιτιού που νοικιάζουμε στο συγκεκριμένο προάστιο κατέστη δυνατή μόνο μετά την εκδήλωση μιας τρομερής πυρκαγιάς πριν από 10 χρόνια, η οποία κατέστρεψε το παρθένο δάσος της περιοχής. Το ίδιο ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες οικίες που έχουν ξεπηδήσει ανάμεσα στα δέντρα στους πρόποδες της Πεντέλης. Η αγαλλίαση που νιώθαμε μπροστά στο εκπληκτικό ορεινό τοπίο με την πιο καθαρή ατμόσφαιρα στον ρυπαρό αττικό ουρανό και το δροσερό αεράκι, μετριαζόταν από την επίγνωση ότι επωφελούμαστε από έναν εμπρησμό που επέτρεψε σε αδίστακτους εργολάβους να πλουτίσουν χτίζοντας εκεί που πριν από μια δεκαετία υπήρχε δάσος.
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, η φύση μας εκδικήθηκε. Εγκαταλείψαμε το σπίτι μας μόλις πέντε λεπτά πριν φτάσουν σε αυτό οι φλόγες.
Αφήσαμε τα «πράγματα»
Η υποχώρησή μας ήταν συντεταγμένη. Η σύζυγός μου ξεδιάλεξε μόνο τα πλέον πολύτιμα οικογενειακά αντικείμενα -τις φωτογραφίες και τα βίντεο από την οικογενειακή μας ζωή, ένα δόντι που είχε αλλάξει μικρός ο γιος μας, τα εργαλεία της δουλειάς μας (φορητοί υπολογιστές, κάμερες), τον σκύλο μας τον Ντας και το δοχείο του νερού του- και τα φόρτωσε στο αμάξι. Τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να αφεθούν στις φλόγες. Ηταν άλλωστε απλώς «πράγματα». Και τα πράγματα αντικαθίστανται.
Από την κοιλάδα όπου βρίσκεται το μοναστήρι του 11ου αιώνα, το οποίο είχε μέχρι σήμερα επιβιώσει σεισμών αλλά και Οθωμανών και ναζιστών κατακτητών, το πύρινο τείχος άρχισε να κατευθύνεται προς εμάς. Αδειάσαμε όσο νερό είχε απομείνει από την πηγή στον κήπο μας και αποχαιρετήσαμε το σπίτι μας. Γνωρίζοντας ότι πολλοί έχασαν τη ζωή τους σε αυτοκινητικά δυστυχήματα κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών του 2007, οδηγήσαμε προσεκτικά και αργά με κατεύθυνση την πόλη.
Εμβρόντητοι μπροστά στην πύρινη λαίλαπα που κατάπινε τα δέντρα και έφτυνε τα κλαδιά σαν να πρόκειται για ελληνικό μεζέ, υποθέσαμε ότι το σπίτι μας θα παραδιδόταν στην καταστρεπτική της μανία.
Φτάνοντας στην Παλλήνη, το πιο κοντινό προάστιο στο δικό μας, συναντήσαμε μια δασκάλα στο σχολείο του γιου μας που ζούσε εκεί κοντά. Είχε και αυτή εγκαταλείψει το σπίτι της μαζί με την οικογένειά της, πριν από μία ώρα.
Πνεύμονας της Αθήνας
Μας μίλησε με πάθος για το Ντράφι, εξηγώντας μας πως ήταν ένας πνεύμονας της Αθήνας που παρείχε οξυγόνο στην πόλη και λειτουργούσε ως φυσικό κλιματιστικό για την πόλη, με τα δέντρα να ψυχραίνουν τους βόρειους ανέμους πριν φτάσουν στη θάλασσα του τσιμέντου.
Ο πνεύμονας όμως καταστράφηκε.
Η δασκάλα είχε δίκιο. Οταν εντέλει καθάρισε κάπως η ατμόσφαιρα από τον καπνό και ανεβήκαμε πάλι στον λόφο έτοιμοι να αντικρίσουμε το χειρότερο, είδαμε ότι όλα σχεδόν τα σπίτια είχαν μείνει άθικτα, όχι όμως και τα δέντρα. Το πιο πράσινο προάστιο της Αθήνας είχε αποκτήσει την όψη σεληνιακού τοπίου. Τα πλατάνια και τα πεύκα είχαν μετατραπεί σε σκελετούς.
Η φωτιά είχε σταματήσει στη μάντρα του κήπου μας. Τα δέντρα του κτήματός μας είχαν τσουρουφλιστεί, αλλά πιθανότατα θα επιβιώσουν. Πλέον δεν νιώθω ενοχές για το σπίτι μας στο Ντράφι. Οι τύψεις κάηκαν από τις φλόγες.
22/8/09
Η φωτογραφία της ημέρας
Πεκίνο, Κίνα : Στρατιώτες του απελευθερωτικού στρατού κατά την διάρκεια πρόβας της επερχομένης μουσικής παράστασης « Ο δρόμος της αναγέννησης»
2/8/09
Παρασκευή βράδυ στα μπουζούκια
Λίγο μετά τις δύο η συμβολή των οδών Πέτρου Ράλλη και Πειραιώς μοιάζει με το πάρκινγκ του Carrefour σε περίοδο εκπτώσεων. Για ποιο λόγο? Μα φυσικά, εκεί τραγουδά ο Νίκος Βέρτης. Πολυτελή αυτοκίνητα στριμωγνόνται στην είσοδο του μαγαζιού σαν να πρόκειται για την διεθνή έκθεση αυτοκινήτου της Γενεύης.
Μπαίνουμε στο μαγαζί την ώρα που ήδη τραγουδά ο Βέρτης, ο οποίος συνηθίζει να τραγουδά με την συνοδεία βιολιών, προφανώς για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση στον εαυτό του και το κοινό ότι παρακολουθούν κάποια συναυλία διάσημης συμφωνικής ορχήστρας.
Δίπλα μας ένας υπέρβαρος κύριος απολαμβάνει το πούρο του ενώ η κυρία που τον συνοδεύει χορεύει αποκλειστικά για εκείνον θυμίζοντας μας τις ανατολίτικες καταβολές μας.
Πίσω μας ένας άλλος ηλικιωμένος κύριος απολαμβάνει τα σουξέ του Νίκου Βέρτη μαζί με την παρέα μιας όμορφης αλλοδαπής κύριας. Τα μπουζούκια γεφυρώνουν το χάσμα γενεών και παρουσιάζουν αξιοσημείωτο προοδευτισμό σε θέματα πολυπολιτισμικότητας.
Η ώρα 04:00. Ο Νίκος Βέρτης εμφανίζεται ξανά για το δεύτερο πρόγραμμα του. Ο κόσμος σηκώνεται να χορέψει. Για να περιγράψει κανείς αυτό που συμβαίνει στην πίστα , θα πρέπει να ανατρέξει στο διάσημο βιβλίο ιστορίας της έκτης δημοτικού όπου περιγράφεται ο «συνωστισμός» που επικρατούσε στο λιμάνι της Σμύρνης το ’22. Ο διαθέσιμος χώρος που αντιστοιχεί σε εκείνους που θέλουν να χορέψουν είναι αντίστοιχος με αυτόν που έχουν οι κρατούμενοι στα κελιά τους στο Γκουαντάναμο.
Παρόλα αυτά, οι Έλληνες γουστάρουν τα μπουζούκια. Γιατί άραγε ;
1. Οι γυναίκες χορεύουν πάνω στα τραπέζια και αντιμετωπίζονται σαν αρχαίες Ελληνίδες θεές σε χώρο λατρείας.
2. Τα μπουζούκια αποτελούν τον ιδανικό χώρο επίδειξης οικονομικού πλούτου και γαλαντομίας του αντρικού πληθυσμού. Ζωντανά παραδείγματα των βασικών αξιών του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι νομίζετε τυχαίο το γεγονός πως οι άντρες φλερτάρουν τις γυναίκες κατα κύριο λόγο πετώντας τους λουλούδια?
3. Επειδή σύσσωμοι οι θαμώνες τραγουδούν δυνατά καψουροτράγουδα προσπαθώντας να διηγηθούν μια προσωπική ιστορία με λόγια «δανεικά».
Για όλα τα παραπάνω τα μπουζούκια είναι και θα παραμείνουν η «βαριά» βιομηχανία ετούτης της χώρας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
