12/4/09

Σάββατο βράδυ στο Village Park


To σινεμά υπάρχει στην ζωή των Ελλήνων ως τρόπος διασκέδασης εδώ και δεκαετίες. Από τις αρχές της δεκαετίας του 50΄, η ελληνική κοινωνία ανακάλυψε σύσσωμη τον κινηματογράφο και τον χρησιμοποίησε ως σαν ένα μέσο διεξόδου από την μιζέρια της ελληνικής πραγματικότητας που είχε διαμορφώσει ο εμφύλιος. H αρχή είχε ήδη γίνει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού κατά την διάρκεια της μεγάλης ύφεσης την δεκαετία του 30’ αποτέλεσε ίσως το μοναδικό μέσο ψυχαγωγίας της εργατικής τάξης.

Τα οικονομικά επιτελεία των ελληνικών εταιρειών πολυκινηματογράφων(multiplex) προβλέπουν την διατήρηση του διατήρηση του τζίρου της στα επίπεδα του 2008, σε μια ομολογουμένως πρωτόγνωρη οικονομική συγκύρια. Για ποιο λόγο λοιπόν ενώ ο σύσσωμος ο τομέας των υπηρεσιών πραγματοποιεί καθετή πτώση του τζίρου, τα κινηματογραφικά έσοδα αναμένεται να παραμείνουν σταθερά;

Περιμένοντας στη ουρά των ταμείων του Village Park η οποία θυμίζει κάτι ανάμεσα σε γκισέ εφορίας και εκδοτήρια του ιπποδρόμου παρατήρησα πως οι Ελληνίδες και οι Έλληνες αντιμετωπίζουν το σινεμά με το ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζουν κάθε τους νυχτερινή έξοδο. Οι γυναίκες είναι περιποιημένες και καλοντυμένες, οι άντρες τις συνοδεύουν με ανάλογη επισημότητα, οι θέσεις μοιράζονται σε ζευγάρια, παρέες ακόμα και σε μοναχικούς τύπους. Καθώς η ώρα αναμονής στα ταμεία έχει αρχίσει να με κουράζει, εμφανίζεται στις οθόνες το μήνυμα εξάντλησης των εισιτήριων της νέας οδικής τιτανομαχίας του ¨υπερήρωα ¨ Βιν Ντίζελ . Σημειώνω, πως η ταινία παιζόταν την ιδία ακριβώς ώρα, παράλληλα σε τρεις αίθουσες. Ποια παρόρμηση οδηγεί 90.000 ανθρώπους( τόσα εισιτήρια κοπήκαν πανελλαδικά κατά την διάρκεια προβολής της το τριήμερο 02-05 Απριλίου) να παρακολουθήσουν μια ταινία που απλά επαναλαμβάνει τον εαυτό της για τέταρτη φορά?

Το κινηματογραφικό κοινό βρίσκει καταφύγιο, ανακούφιση, παρηγοριά και ηρεμία ακόμη και μόνο για δύο ώρες μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα, με ταινίες που δεν απαιτούν τίποτα ιδιαίτερο, καμία συναισθηματική ή ψυχολογική εμπλοκή του θεατή.

Όπως εύστοχα σημειώνει ο Κωστής Παπαγιώργης : Στην αίθουσα ο θεατής ζει (αυτό που δεν έζησε), ερωτεύεται (αυτή που δεν ερωτεύτηκε), δοκιμάζεται σε περιπέτειες (που στερείται η φτωχή του πραγματικότητα), άρα δανείζεται με μηδενικό επιτόκιο από μια τράπεζα που διαθέτει τα πάντα. Η αίθουσα αναδεικνύεται σε ψυχοθεραπευτήριο πρώτης γραμμής.

Οι πολυκινηματογράφοι προσέδωσαν στην έννοια του κινηματογράφου εκείνο το χαρακτηριστικό που έκανε ευρέως γνωστά τα εμπορικά κέντρα, την «συγκεντροποίηση». Όλες οι απόλαυσης στεγάζονται σε ένα και μόνο χώρο. Εστιατόρια , καφετέριες, κινηματογραφικές αίθουσες . Ένα ¨χωράφι¨ κοινωνικής συναναστροφής.
Το εισιτήριο του κινηματογράφου αποτελεί το αντίτιμο για την είσοδο στον κόσμο των ονείρων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου